لم يكن شيئا مذكورا
بسم الرب العالمين
« لم يكن شيئا مذكورا» چيزي در خور يادكرد نبود .
ما نبوديم و تقاضامان نبود لطف تو ناگفته ما ميشنود
آفريد، نبودم و بودم كرد. اما مرا در خور بهانه اي ميخواست. بهانه پاداشهايش.
روا نيست بي هيچ بهانه نعمتي به پاداشي ديگر ختم شود .آخر من بهانه جو بودم. پر از چرا .
جنين در ميان بطن مادرش چشم و گوش ميخواست چه كند ؟!او اما مرا شنوا و بينا ميخواست ،بر گونه خود.بايد به دنيا ميرفتم. بايد درد تولد را يكبار براي هميشه ميكشيدم، ميچشيدم و اگر ميداتستم چه چيزي در انتظار من است به جان ميخريدم.
ميرفتم تا ببينم و بشنوم، تا بدانم«امشاج نبتليه فجعلنه سميعا بصيرا »
تمام درد تولد در اين بود كه خود بايد متولد ميشدم. ماما و طفل هر دو من بودم.و تولد راه و رسم خود داشت .
_«انا هدينه السبيل» پشت قدمهايش من ايستاده ام. هر چه كرد، برود يا بايستد. من پشت او تمام نعمتهايم در پيش رويش.
سبيل، راهي كه از ميان سه تيغهاي بر آمده و رده هاي فرو رفته ي بي امان ميگذشت. راه براي رفتن است و دره توقفگاه. توقفگاهي بدون چشم اندازي از جاده، جايي خوب براي ماندن براي خوابيدن ... .
نرفتن اما نرسيدن است و نرسيدن بي بهانه ماندن و بي بهانه ماندن كور و كر بودن و دره پر است از كوران و كران .
اما رفتن،
تمام درد تولد در اين بود كه خود بايد متولد ميشدم. ماما و طفل هر دو من بودم.و تولد راه و رسم خود داشت .
_«انا هدينه السبيل» پشت قدمهايش من ايستاده ام. هر چه كرد، برود يا بايستد. من پشت او تمام نعمتهايم در پيش رويش.
سبيل، راهي كه از ميان سه تيغهاي بر آمده و رده هاي فرو رفته ي بي امان ميگذشت. راه براي رفتن است و دره توقفگاه. توقفگاهي بدون چشم اندازي از جاده، جايي خوب براي ماندن براي خوابيدن ... .
نرفتن اما نرسيدن است و نرسيدن بي بهانه ماندن و بي بهانه ماندن كور و كر بودن و دره پر است از كوران و كران .
اما رفتن،
رفتن يعني ميدانم چيزي در انتهاي جاده انتظار مرا ميكشد. رفتن يعني بيم و اميد.
آن روز چه بيمناك خواهد بود اگر در اعماق دره اي يليده باشم ،اگر از ميانه راه بازگشته باشم .
او بندگانش را وعده سلسبيل داده است. بنده اش باشم. تنها بهانه اش همين است. و اين همه پاداش براي كسي كه كمترين كار را كرده، براي كسي كه هيچ نكرده. چه درك نكردني. آخر به چه دليل او اين همه مرا دوست ميدارد؟؟؟
_يتيمي را كنار سفره ات بنشان و به ياد آنچه به تو داده او را مهمان كن . تمرين لطف. شايد كم كم بفهمي ميشود بدون انتظار كسي را دوست داشت، كسي را مهمان كرد و به او بخشيد. شايد ديگر اين همه عجيب به منعمت به ساقيت ننگري.
تو يتيمي، مسكيني، اسيري آخر و ميداني كه مسكين محتاج هميشگي است و اسير چشم به راه و يتيم ناتوان... . هيچ از خود ندارند.
او بندگانش را وعده سلسبيل داده است. بنده اش باشم. تنها بهانه اش همين است. و اين همه پاداش براي كسي كه كمترين كار را كرده، براي كسي كه هيچ نكرده. چه درك نكردني. آخر به چه دليل او اين همه مرا دوست ميدارد؟؟؟
_يتيمي را كنار سفره ات بنشان و به ياد آنچه به تو داده او را مهمان كن . تمرين لطف. شايد كم كم بفهمي ميشود بدون انتظار كسي را دوست داشت، كسي را مهمان كرد و به او بخشيد. شايد ديگر اين همه عجيب به منعمت به ساقيت ننگري.
تو يتيمي، مسكيني، اسيري آخر و ميداني كه مسكين محتاج هميشگي است و اسير چشم به راه و يتيم ناتوان... . هيچ از خود ندارند.
آواره اند .
همشان يتيم نوازي ميطلبند. برو بنده او شو. در بازار مكاره دنيا خريدار تو پيدا نميشود. تو خريداري داري كه ان همه خواستار توست. او تو را به بهاي گزافي ميخرد. كار تو در خانه ي اربابت تنها بندگي است. او به تو وده منزلي داده است هميشگي، راحت. «لايرون فيها شمسا و لا زمهريرا »
ارباب تو آنجا ساقي است.سبيل راه سلسبيل موعود است و آنجا نام ميكده ايست شايد كه ساقي تو در آن جام ميگرداند. آنجا جامهايمان را او پر خواهد كرد. «وسقاهم ربهم شرابا طهورا» .
چقدر ديگر بايد بگويد. او هميشه ميگويد. او هميشه د رحال شمردن نعمتهايي است که در انتظارمنند و گفتن از ان روز سخت كه هر چه بيشتر ميگويد شيرينتر ميشود.«انا نحن نزلنا القرآن تنزيلا »
او هميشه ميگويد . هر صبح و هر شام و هر شام و هر صبح . تدريج او پاياني ندارد .
چه ناسپاسم ساقي. او هر روز در خانه من ميزند و من گهگداري در باز ميكتم .كه اگر او نخواهد همين را نيز ...« ما تشآءون الا ان يشاء الله »
ساقيم چه مهربان است. بيصبرانه انتظار مرا ميكشد كه جام سيمينم را پر كند و من بنوشم. اما چشمان بسته ام نميبيند اين منزل اجاره اي در برابر قصري كه او در ميكده اش برايم محيا كرده، چقدر حقير است. او هر روز برايم وصفش ميكندو ميگويد اگر من بخواهم، اي كاش يادم نرود بخواهم. او ميخواهد «فمن شاء اتخذ الي ربه سبيلا »
ساقيا خود بيخودم را ميسپارم به تو... .«يدخل من يشاء في رحمته »
همشان يتيم نوازي ميطلبند. برو بنده او شو. در بازار مكاره دنيا خريدار تو پيدا نميشود. تو خريداري داري كه ان همه خواستار توست. او تو را به بهاي گزافي ميخرد. كار تو در خانه ي اربابت تنها بندگي است. او به تو وده منزلي داده است هميشگي، راحت. «لايرون فيها شمسا و لا زمهريرا »
ارباب تو آنجا ساقي است.سبيل راه سلسبيل موعود است و آنجا نام ميكده ايست شايد كه ساقي تو در آن جام ميگرداند. آنجا جامهايمان را او پر خواهد كرد. «وسقاهم ربهم شرابا طهورا» .
چقدر ديگر بايد بگويد. او هميشه ميگويد. او هميشه د رحال شمردن نعمتهايي است که در انتظارمنند و گفتن از ان روز سخت كه هر چه بيشتر ميگويد شيرينتر ميشود.«انا نحن نزلنا القرآن تنزيلا »
او هميشه ميگويد . هر صبح و هر شام و هر شام و هر صبح . تدريج او پاياني ندارد .
چه ناسپاسم ساقي. او هر روز در خانه من ميزند و من گهگداري در باز ميكتم .كه اگر او نخواهد همين را نيز ...« ما تشآءون الا ان يشاء الله »
ساقيم چه مهربان است. بيصبرانه انتظار مرا ميكشد كه جام سيمينم را پر كند و من بنوشم. اما چشمان بسته ام نميبيند اين منزل اجاره اي در برابر قصري كه او در ميكده اش برايم محيا كرده، چقدر حقير است. او هر روز برايم وصفش ميكندو ميگويد اگر من بخواهم، اي كاش يادم نرود بخواهم. او ميخواهد «فمن شاء اتخذ الي ربه سبيلا »
ساقيا خود بيخودم را ميسپارم به تو... .«يدخل من يشاء في رحمته »